Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Τα μοναχικά βήματα...

"Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε; 
 
Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια...
Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα...
 
Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.
 
Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.
 
 Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ' το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ' τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.
 
Όλα θολά συγκεχυμένα... Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας..."
 
 
Τάσος Λειβαδίτης 
 
 
 
 
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Ζητείται φιλία...


Νοικιασμένες αλήθειες
ρουφούν το μεδούλι της

Ακριβοθώρητοι εγωισμοί
της κλείνουν το στόμα

Μα αυτή εκεί, δούλα και κυρά
στην υπηρεσία των ανάξιων...

 Ζητούνται άνθρωποι, ζητείται φιλία...


 
Αυτή ήταν η ολιγόλεκτη συμμετοχή μου στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης, που διοργανώνει κάθε φορά με περισσότερο κέφι και μεράκι η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr). Ήταν γα άλλη μιά φορά ένα εξαιρετικό Συμπόσιο με πολύ όμορφες συμμετοχές (μέσα σε μιά δύσκολη περίοδο). Συγχαρητήρια στη νικήτρια Μαρία Κανελλάκη (http://toapagio.blogspot.gr/), που μας πήρε όλους...κούρσα-χαχα- και στην τυχερή του διαγωνισμού (να δω τι θα γίνει με την αφεντιά μου Αριστέα), Μαρίνα Τσαρδακλή (https://marinaslovelylife.wordpress.com/). 

Αυτό που διαπιστώνω κάθε φορά και με ενθουσιάζει, είναι ότι το Συμπόσιο έχει αγαπηθεί από πολλούς ανθρώπους, που ποτέ δε θα μπαίνανε στην λογική να γράψουν σε στυλ ποιητικό. Είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα, γιατί δείχνει πως η ειλικρινής και υγιής επικοινωνία (ναι μπορεί να υπάρξει και τέτοια μέσω διαδικτύου, άλλωστε όλα είναι στο πως βλέπουμε εμείς τα πράγματα), μπορεί να δημιουργήσει ορισμένες φορές όμορφες καταστάσεις και να φέρει κοντά τους ανθρώπους. 

Ευχαριστώ για άλλη μιά φορά λοιπόν την Αριστέα για την ευκαιρία που μου δίνει να εκφραστώ διαφορετικά. Ένα μεγάλο μπράβο σε όσους και όσες βαθμολόγησαν και διάβασαν τις προσπάθειες και τις σκέψεις αυτών που έγραψαν.


Υ.Γ.Μη νομίζετε ότι ξεχνάω την υπόσχεση μου. Απ΄τα ψηλά στα χαμηλά θα πάω να μου το θυμηθείτε! Και τότε, όχι πίνακα με τσίτσιδη, αλλά ολόκληρο όργιο θα παραγγείλω ο νικητής... Σας φιλώ!

Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017

Αρλέτα: Το μεγαλείο της απλότητας...

 Δεν ξέρω πιά αν τα βράδια μας θα είναι τόσο ήσυχα χωρίς αυτήν... 
 Η αισθαντική και τρυφερή φωνή της Αρλέτας σίγησε χτες, καθώς σε ηλικία 72 ετών άφησε την τελευταία της πνοή, ταλαιπωρημένη, μιάς και το τελευταίο διάστημα νοσηλεύονταν στην εντατική του νοσοκομείου "Αγία Όλγα"", λόγω εγκεφαλικού που υπέστη (σε συνδυασμό με επειδόδιο εμφράγματος). 

 Ήταν μιά από τις πιό αγαπημένες τραγουδοποιούς στην ελληνική μουσική σκηνή τα τελευταία 50 χρόνια. Ιδιαίτερη, χαμηλών τόνων, που όποτε όμως χρειάζονταν έλεγε τα πράγματα με το όνομα τους. Μια υπέροχη φωνή που μας ταξίδευε μελωδικά, στις λύπες κα τις χαρές μας.Στις στιγμές της ζωής μας...
 Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους συνθέτες και στιχουργούς, ήταν από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες που ξεκίνησαν τις περίφημες "μπουάτ", αλλά το μεγάλυτερο, κατά την προσωπική μου άποψη, παράσημο της, ήταν πως ήταν μεγαλειώδης μέσα στην απλότητα της.

 Ένα μουσικό, και όχι μόνο, παράδειγμα προς μίμηση.  Πιστή στις αρχές και τις αξίες που αντιπροσώπευε, δε παρέκκλινε καμία φορά της πορείας της, ακόμα και σε εποχές που θα μπορούσε να βγάλει ένα... σκασμό λεφτά αν άλλαζε ρότα.
 "Τα ήσυχα βράδια", "Batida de coco", "Κάποτε, κάπου", "Ο Λύκος"¨, "Αχ μπέμπα", "Σερενάτα", "Ανατολικά της Εδεμ", "Ο Τάκης", "Στο μπαρ (το ναυάγιο),  κλπ., ήταν μερικές από τις επιτυχίες της.

 Έχει τραγουδήσει Χατζιδάκι, Γκάτσο, Λόρκα, Αττίκ, Αλκαίο, Θεοδωράκη, Κραουνάκη και πολλούς ακόμα σημαντικούς καλλιτέχνες. Η μουσική της συνύπαρξη με την Μαριανίνα Κριεζή και τον Λάκη Παπαδόπουλο όμως, μας έδωσαν μερικά από τα πιό όμορφα τραγούδια στην ιστορία του τόπου.
  Η Αρλέτα ήταν, είναι και θα είναι απο εκείνους τους ανθρώπους αλλοτινών εποχών, όμορφων, λιγότερο πονηρών. Μια τραγουδοποιός που ακολούθησε πιστά αυτό που αγαπούσε και δεν το ξεπούλησε ποτ΄στον βωμό του ευκαιριακού κέρδους και της αδηφάγας προβολής...



Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα’ σαι πάντα δικός μου

θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ’ ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί



Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή-Μουσικη: Λάκης Παπαδόπουλος

Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

Ω Άυγουστε, μήνα των απανταχού ξεκώλων...

 Μεγάλη η χάρη σου Άυγουστε μου. Προσκυνούμε ταπεινά εμείς οι αιώνια πιστοί σου.
 Ταγμένοι πάντοτε στα στήθια και τα μπούτια (παραsic), κολλημένοι με τα οπίσθια που ξεφεύγουν από τα στενά όρια των υφασμάτων, που κάποιοι και κάποιες ονομάζουνε σορτσάκια και μαγιό, είμαστε εδώ για να σου αποτίσουμε φόρο τιμής.  
Αν και 3 του μηνά, ετεροχρονισμένα, αλλά πάντα με αγάπη, ένα σου λέω μόνο. Είσαι για μένα (και για πολλούς άλλους), ο μήνας των απανταχού ξεκώλων...

 Καντε μιά βόλτα και θα με θυμηθείτε. Ειδικά με αυτά τα σορτσάκια νέας εσοδείας ακόμα και οι κώλοι φαίνονται... νέοι! Εντάξει κάποιοι, μιά πλαδαρότητα, μιά... δε μπορεί να κρατήσει το σορτσάκι την χυμένη σάρκα, την έχουν.
Άλλοι όμως... Άλλοι λες και γεννηθήκανε να φοράνε σορτσάκια, μαγιό ή ακόμη και ...τίποτα! 


 Δεν είναι οπίσθια αυτά, η Γκέρνικα του Πικάσο είναι! Στα λεωφορεία, στους δρόμους, στο μετρό, στις θάλασσες, στα γραφεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους χώρους εργασίας ακόμη και στον ύπνο μας, κυριαρχούν. Όοοοοχι μόνα τους βέβαια. Πάνε πάντοτε παρέα με ένα ζευγάρι στήθια! Εξαπανέκαθεν!

 Ντάξει τώρα εδώ που τα λέμε, ο Αύγουστος δεν είναι μόνο ο μήνας των παραπάνω. Και συναυλίες έχουμε και πανσέληνους έχουμε και διακοπές (για τους τυχερούς και τις τυχερές) έχουμε και τα λεγόμενα μπάνια του λαού έχουμε και νόμους-τροπολογίες περασμένες στη...ζούλα έχουμε και φλαμίνγκο έχουμε και γυπαετούς και απ΄όλα τα καλά έχουμε.


 Κλασσικός ελληνικός Αύγουστος. Και μόλις τελειώσει ο μήνας της απόλυτης νιρβάνας, ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι... ήταν πολύ λίγο μωρέ. Ε καλά τώρα, συμφωνώ. Ο Αύγουστος δεν χορταίνεται ρε παιδιά... 

 Οπότε έχουμε και λέμε και ανακεφαλαιώνουμε. Το νού σας στα σορτσάκια και τα δείγματα από μαγιό. Το νου σας, στις μαυρισμένες Κενυάτισσες... εεεεε Ελληνίδες ήθελα να πω, που όλο το καλοκαίρι δίνουν πόνο και μετά... δεν άκουσα πως είπατε, ορίστε, συγνώμη κύριε ποιός είστε? 
 Και μπαίνει το φθινόπωρο και να σου οι ταλαιπώριες οι συναισθηματικές. Και οι εγωισμοί και οι ανασφάλειες. Και οταν λες στα κορίτσα, "ναι αλλά το καλοκαίρι ήσουν αλλιώς, πιό χαλαρή, περισσότερο άνετη", σου απαντάνε με τον γνωστό καταδικό τους τρόπο. 

 Καταρχήν με ερώτηση. "Δεν κατάλαβα με λες εύκολη και πουτάνα?". Κατα δεύτερον με... μετακύλιση τύψεων."Και εσύ όμως όλο τον χειμώνα άλλα μου έλεγες. Πως με αγαπάς, πως με θέλεις, πως θες να κάνουμε οικογένεια. Ψεύτη, ε ψεύτη...". Και εκεί, απλά παραδίδεις.
 Τελικά τώρα που το σκέφτομαι ο Αύγουστος είναι διπολικός χαρακτήρας. Ας είναι. Εμείς τον αγαπάμε όπως είναι. Έτσι...ξέκωλος.

Υ.Γ. Καλό μήνα γοργόνες και μάγκες!

Αναγνώστες

Page translation