Κατίνα Παξινού: Η σφραγίδα της Τέχνης...

 Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 15 Δεκεμβρίου του 1900. Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας, με σημαντικές σπουδές σε σχολές και ωδεία του εξωτερικού, έμελλε να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα της στο μεγάλο βιβλίο της Τέχνης. 

 Ένα πλάσμα που, λες και, ξεπήδησε από τα σπλάχνα της Ελληνικής γης, για να μας υπενθυμίσει τα αιώνια χαρακτηριστικά της. Όμορφη, δυνατή και τραγική. Γιατί η μέγιστη Κατίνα Κωνσταντοπούλου-Παξινού ήταν η απόλυτη ενσάρκωση των παραπάνω...

 Κόρη του, γνωστού για την εποχή, αλευροβιομηχάνου Βασίλη Κωνσταντόπουλου, η Παξινού φοίτησε αρχικά στην Σχολή Χιλλ και έπειτα στην Σχολή Καλογραιών στην Τήνο. Όντας από μικρή ζωηρή, αποφασίζεται από την οικογένεια της να μπει εσώκλειστη σε σχολείο της Γενεύης. Αφού τελείωσε τις εκεί σπουδές της συνέχισε την φοίτηση της σε Βιέννη και Βερολίνο σε μερικά από τα πιο γνωστά ωδεία της Ευρώπης.

Ο γάμος και το χτύπημα της μοίρας

  Με την επιστροφή της στην Ελλάδα η νεαρή Κατίνα παντρεύεται τον μεγαλοβιομήχανο Ιωάννη Παξινό και μαζί αποκτούν δύο κόρες. Την Εθελ και την Ιλεάνα. Η τραγωδία χτυπάει για πρώτη φορά την πόρτα της νεαρής ηθοποιού, καθώς η Εθέλ πεθαίνει ξαφνικά βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια της. 

 Τρία χρόνια μετά ο γάμος του ζευγαριού διαλύεται, αλλά η Παξινού καταφέρνει να σταθεί στα πόδια της. Η πρώτη επιτυχία είναι γεγονός και ο ρόλος της Βεατρίκης, στο μελόδραμα που έγραψε ειδικά για αυτήν, ο συνθέτης Δημήτρης Μητρόπουλος, ανεβαίνει στο θέατρο Πειραιώς με κριτικούς και κοινό να αποθεώνουν το ταλέντο της πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιού...

Καθιέρωση, επιτυχίες και... Μινωτής

 Οι επιτυχίες συνεχίζονται αλλά η ουσιαστική καθιέρωση της Παξινού στον χώρο έρχεται με την πρώτη της συμμετοχή σε πρόζα στο θέατρο, στο έργο "Γυμνή Γυναίκα" του Μπατάιγ τον Δεκμέβριο του 1928. Απο εκείνη την θεατρική παράσταση και έπειτα της δίνεται ο χαρακτηρισμός της δραματικής ηθοποιού. 

 Το 1931 είναι ίσως η ημερομηνία σταθμός για την καριέρα της Κατίνας Παξινου. Η γνωριμία της (που κατέληξε αργότερα και σε γάμο) αλλά και η επαγγελματική σύμπραξη με τον τεράστιο Αλέξη Μινωτή, ταράζουν τα πολιτιστικά δρώμενα της εποχής. Γίνονται αχώριστο δίδυμο και συνεργάζονται με τον κορυφαίο θεατράνθρωπο του τόπου, τον Αιμίλιο Βεάκη και τα πράγμτα παίρνουν τον δρόμο τους. Για 9 χρόνια η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη και το 1940 μαζί με τον γάμο τους έρχεται άλλη μια αναγνώριση για την Παξινού, καθώς γίνεται μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου.

New York, New York...

 Ο τόπος είναι πλέον πολύ μικρός για να χωρέσει αυτό το ατόφιο θεατρικο ταλέντο. Μετά τις εμφανίσεις της με το Εθνικό Θέατρο σε Φρανκφούρτη, Λονδίνο και Βερολίνο και τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε, αποφασίζει να γυρίσει πίσω αλλά... 

 Είμαστε αρχές του 1941 και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είναι στο ξεκίνημα του. Ο δρόμος από Λονδίνο σε Αθήνα όπως είναι φυσικό λόγω των συγκυριών είναι αδιάβατος και η Παξινού αποφασίζει να αναζητήσει την τύχη στης στην Αμερική. Εκεί, με την υποστήριξη του συζύγου της Αλέξη Μινωτή, δουλεύει σκληρά και οι πρώτοι ρόλοι στο θρυλικό Μπρόντγουέη είναι γεγονός. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να ανακόψει τον δρόμο της...

Κινηματογράφος και... Όσκαρ

 Έπειτα από τρία χρόνια προσπαθειών και σκληρής δουλειάς η Παξινου αποφασίζει να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και στον κινηματογράφο. 

 Συμμετέχει στο έργο "Για ποιόν χτυπά η κουδούνα" με πρωταγωνιστές τους Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Γκάρι Κούπερ, παίζοντας τον ρόλο της Πιλάρ, μιας φλογερής Ισπανίδας. Η εμφάνιση της είναι καταπληκτική, όσοι δεν την ήξεραν την μαθαίνουν και το Οσκαρ Β΄γυναικείου ρόλου είναι γεγονός!

 Η Παξινού θα γίνει η πρωτη Ελλήνιδα ηθοποιός (θα τα ακολουθήσει αργότερα η Ολυμπία Δουκάκη αλλά και ο μοναδικός χορευτής και ηθοποιός Τζωρτζ Τσακίρης) που θα καταφέρει κάτι τέτοιο, σε μια εποχή μάλιστα που είχε αντιπάλους θρυλικά ονόματα της τέχνης... Δεν σταματάει εκεί όμως. Ακολουθούν και άλλες μεγάλες επιτυχίες, όπως ο ρόλος της στην ταινία "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" του Ντάντλει Νίκολς το 47' (κέρδισε το βραβείο Κοκτό), αλλά και η συμμετοχή της στο "Καίσαρ Βοργιάς" του Χένρι Κινγκ το 1949.

Η επιστροφή και το τέλος...

 Το 1952 είναι η χρονιά της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Η Παξινού ολοκληρωμένη ηθοποιός πλέον, αποφασίζει να συνεχίσει τις εμφανίσεις της με το Εθνικό Θέατρο με έναν μόνο σκοπό. Την αρχαία τραγωδία...

 Οι εμφανίσεις της σε Ηρώδειο και Επίδαυρο αφήνουν εποχή. Οι ερμηνείες της στους ρόλους της Εκάβης, της Ιοκάστης, της Φαίδρας, της Μήδειας, της Ηλέκτρας δίνουν σάρκα και οστά στα τραγικά αυτά πρόσωπα με ένα μοναδικό, καταδικό της τρόπο...  Ενδιάμεσα ακολουθούν άλλες δύο κινηματογραφικές επιτυχίες. Ο "Κύριος Αρκάντιν" του Όρσον Γουέλς (1955) και "Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του" (1960) του Βισκόντι! Η Παξινού συνεχίζει να παίζει και να μαγεύει και κάθε της εμφάνιση είναι ανώτερη της προηγούμενης. Έργα του Λόρκα, του Μπρεχτ και του Ίψεν ζωντανεύουν μέσα από το αριστουργηματικό της παίξιμο...

 Το 1969 μαθαίνει πως πάσχει από καρκίνο. Σφίγγει τα δόντια και συμμετέχει στην τελευταία της παράσταση το "Μάνα Κουράγιο. Το 1972 εμφανίζεται στο "σπίτι" της στο θέατρο Επιδαύρου, ως θεατής πλέον. Ένα εκκωφαντικό και ασταμάτητο χειροκρότημα κάνει το θέατρο να σείεται όταν το κοινό την αναγνωρίζει...  

 Στις 22 Φεβρουαρίου 1973 η Κατίνα Παξινού φεύγει άπο την ζωή, αφήνοντας ένα κενό που τελικά δεν καλύφθηκε ποτέ. Ανιδιοτελής, εργατική, ταλαντούχα και διεισδυτική, ήταν και παραμένει μια αέναη μορφή του παγκόσμιου πολιτισμού. Και αν η Τέχνη είναι η υπογραφή των πολιτισμών σε ένα κομμάτι χαρτί, τότε η Κατίνα Παξινού είναι σίγουρα η σφραγίδα της...

* Πηγή Βικιπαίδεια

Μεταμορφώσεις...

 "Υποκρινόμουν ότι ήμουν κάποιος που ήθελα να είμαι μέχρι που τελικά έγινα εκείνος. Ή, αυτός έγινε εγώ...."  
 Τα λόγια του Γκάρι Γκράντ, ενός εκ των κορυφαίων ηθοποιών του περασμένου αιώνα, αποτυπώνουν με σαφήνεια την έντονη σύγχυση του εσωτερικού μας κόσμου. Γιατί άραγε μας αρέσει να μεταμορφωνόμαστε και να γινόμαστε, έστω και για λίγο, κάποιοι άλλοι...?

 Κάθε χρόνο, περίπου τέτοια εποχή, η γιορτής της Αποκριάς εδραιώνει στο μυαλό μου την άποψη πως πολλοί από εμάς, περιμένουν αυτές τις μέρες για να κρυφτούν και να κρύψουν, να μασκαρευτούν και να μακιγιάρουν συναισθήματα και σκέψεις. Είναι μια χαρούμενη γιορτή η Αποκρία, αναμφίβολα.Εμένα ποτέ δεν μου άρεσε. Είναι όμως και μια γιορτή που υποδηλώνει πολλά πράγματα και που τα περισσότερα από αυτα περνάνε σε δεύτερη μοίρα, χαμένα και κρυμμένα στο ύφος των ημερών...

 Έχετε αναρωτηθεί πόσο άνθρωποι γύρω μας είναι υποκριτές και ψεύτες? Έχετε σκεφτεί ότι ακόμη και εμείς πολλές φορές το βλέπουμε αλλά κάνουμε τα "στραβά μάτια"? Έχετε διαπιστώσει την δική μας συμπεριφορά σε θέματα που μας ακουμπάνε και σε άλλα που δεν μας καίγεται καρφι?

  Ο εύθραυστος ψυχισμός μας, το συμφέρον, ο εγωισμός, μας οδηγούν σε μονοπάτια άγνωστα και δαιδαλώδη. Και μόλις ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά, αρχίζει και η εσωτερική μας αναζήτηση. Ποιοι είμαστε, πόσο αλλάξαμε στο πέρασμα των χρόνων, τι είναι αυτό που τελικά θέλουμε...
 Προσωπικά έχω πιάσει πολλές φορες τον εαυτό μου να σκέφτεται τις παραπάνω ερωτήσεις αδυνατώντας να δώσει μια πειστική εξήγηση. 
Αυτό που ανέκαθεν υποστήριζα όμως είναι πως η ανάγκη του ανθρώπου να είναι αποδεκτός και να αρέσει στους συνανθρώπους του τον έκανε να πιστεύει πως η λύση είναι η μεταμόρφωση. 
Σε πολλούς τομείς της ζωής μας η μεταμόρφωση έχει πρωτεύοντα ρόλο. Παρατηρήστε τους ηθοποιούς. Ζουν για να παίζουν ρόλους άλλων ανθρώπων. Βιώνουν τον ρόλο τους προσπαθώντας μέσα από αυτόν να δούν, να ανακαλύψουν ένα κομμάτι του εαυτούς τους... 

 Στον επαγγελματικό χώρο τα πράγματα δε διαφέρουν. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που είναι σοβαροί επαγγελματίες αλλά έχουν αποτύχει στην προσωπική τους ζωή. Φυσιολογικό θα μου πείτε. 
 Πόσο φυσιολογικό όμως είναι να είσαι ο ίδιος άνθρωπος αλλά μέσα σε διάστημα λίγων ωρών να αλλάζεις χαρακτήρα και σκέψη? Είναι δυνατόν το πρώί να είσαι αυστηρός και αυταρχικός διευθυντής και το απόγευμα ευαίσθητος και συναισθηματικός χαζομπαμπάς?
 Είναι άλλο πράγμα η προσαρμοστικότητα και τελείως διαφορετικό η υποκρισία. Πάντοτε έμενα άναυδος με ανθρώπους που γνώριζα και οι οποίοι άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα. Θα μου πείτε πως οι καταστάσεις μας αλλάζουν.

 Σύμφωνοι. Μόνο που θα έπρεπε να αλλάζουν τους ανθρώπους προς το καλύτερο και όχι το αντίστροφο. Άλλωστε θεωρώ πως η πραγματική μας δύναμη είναι η ακεραιότητα του χαρακτήρα μας. Αυτό εκπέμπεται προς τα έξω και αυτό κανονικά είναι κάτι που δεν πρέπει να αλλάζει...

 Εκεί που πραγματικά όμως δημιουργούνται τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι όταν μασκαρεύουμε τα συναισθήματα στις προσωπικές μας σχέσεις. Παίζουμε με τις ζωές ανθρώπων που νοιάζονται για μας, μακιγιάρουμε για ιδίον όφελος τις σχέσεις μας και μόνο όταν έχουμε πετύχει το σκοπό μας, αποκαλύπτουμε τον πραγματικό μας εαυτό. 

 Ειναι, πέρα απο κάθε αμφιβολία,τρομακτικό, πως μπορούμε και αλλάζουμε ζωές σκέψεις και αισθήματα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας. Ας έχουμε μόνο στο βάθος του μυαλού μας, πως κάποια στιγμή η αλήθεια ανεβαινει στην επιφάνεια.
 Και οτιδήποτε φαντάζει όμορφο και ακμαίο με τις μάσκες και τις βαφές της υποκρισίας,  μεταμορφώνεται σε μια αποκρουστική εικόνα που κανένα εφήμερο και ψεύτικο τρικ δεν θα μπορεί πιά να την διορθώσει... Τα ξαναλέμε.

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!

Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ!

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις...

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά...

Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά...

 
Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά...   

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά...  

Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά....

Στίχοι-Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Πάλι βραβείο ρε παιδιά??? (κι άλλοοο κι άλλοοοο...)

Ε καλά τώρα. Το ότι είμαι πολυπράγμων, πολυγράφων (η μόρφωση μου γιγαντώνεται...) και έξυπνος το ξέρω! Γιαυτό άλλωστε και τα βραβεία έρχονται με φόρα.... Τόση, που καμιά φορά κουτουλάω πάνω τους και έχουμε τα αποτελέσματα που μόλις διαβάζετε! Ουφολογικές αερολογίες και εξυπνάδες άνευ σκέψης (που να σκέφτεσαι άλλωστε τέτοια ώρα...). Ντάξει δε λέω, η Γιώτα από την μικρή μου Εδεμ (http://giwtatotongi.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html) είπε να κάνει το καλο, αλλά έπρεπε να ρωτήσει την πιάτσα πρώτα! Εγώ δεν παίρνω απλά βραβεία, τα ξεσκίζω! Ας ξεκινήσω λοιπόν με το... ξέσκισμα εεε τις ερωτοαπαντήσεις ήθελα να πω...

1. Γιατί ξεκινήσατε το blog;

Γιατί ε? Ήταν εσωτερική ανάγκη που προέκυψε όμως τυχαία. Η ιδέα του να γράφω κάτι το οποίο θα σχολιάζεται, θα κρίνεται και θα επικρίνεται ή θα αρέσει είναι υπέρ του δέοντος ενδιαφέρουσα και ελκυστική για μένα. Αφήστε που η γραφή με συναρπάζει και είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου...

2.Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;

Τα κοντά φορέματα, τα τακούνια, τα γυναικεία πόδια, ο Παναθηναϊκος, πίτσα με Coca Cola, ένα ταξίδι στο βουνό, η Κιμ Καρντάσιαν και τώρα τελευταία η Ντρου Μπάριμορ. Μιλαμε για το... παιδί!

3. Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιον τρόπο;

Ο σχολιασμός είναι το Α και το Ω σε ένα blog. Ο καλοπροαίρετος όμως. Οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας κουβέντας, μιας συζήτησης είναι πάντα επικοδομητικό. Η επικοινωνία μέσω των σχολίων δημιουργεί την αίσθηση της κοινότητας που σφύζει απο δημιουργία. Είναι κάτι ζεστό, άμεσο, ειλικρινές...

4. Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;

Άντε να σας το αποκαλύψω. Μιλάω κυρίως για γυναίκες (σιγά το νέο ρε...). Το ξέρω ότι το ξέρετε γιατί το ξέρω και γω ότι το ξέρετε... Η αλήθεια είναι πως το blog μου είναι ποικίλης ύλης. Ασχολούμαι με οτιδήποτε κατεβάσει ως σκέψη το μυαλό μου. Τα τελευταία τρία χρόνια μου αρέσει να κάνω αφιερώματα σε προσωπικότητες της τέχνης και του πολιτισμού. Όσο μπορώ και όσο οι γνώσεις μου το επιτρέπουν. Κύριο στοιχείο του ιστολογίου μου είναι επίσης και το χιούμορ. Χωρις αυτό δεν πάμε πουθενά...

5. Έχετε δημιουργήσει μία φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ από κοντά;

Μόνο με δύο ανθρώπους έχω γνωριστεί από κοντά από τον χώρο του bloggging. Θα ήθελα πολύ να γνωριστώ με αρκετούς άλλους που εκτιμώ ιδιαίτερα από τα γραπτά τους και τον τρόπο σκέψης τους. Μέ άλλους είμαι κοντά και με άλλους μακριά. Αλλά αν υπάρχει θέληση η απόσταση είναι λεπτομέρεια. Παρόλ'αυτά η σχέση που δημιουργείται μέσω του blog είναι πέρα απο φιλική και αυθεντική.

6. Πως φαντάζεστε το blog σας μετά από δύο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει/ να αλλάζει και με ποιον τρόπο;

Θα ήθελα να το δω να ωριμάζει περισσότερο. Θα ήθελα να έχει τόσο ποιοτικούς αναγνώστες όσο τώρα (ακόμα περισσότερες γυναίκες...), αλλά πολύ περισσότερο θα ήθελα να απασχολεί μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Είναι κάτι που πραγματικά με γεμίζει.

7. Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;

Καλά ρε παιδιά τι ερώτηση είναι αυτή? Τι θέλετε δηλαδή να γράψω μυθιστόρημα? Αφού είμαι σχεδον τέλειος. Τα ρωτάνε αυτα? Άντε να σας πω ένα απο τα χιλιάδες που κάνω καλά. Μεταξύ μας όμως ε...  Σφουγγαρίζω τέλεια! Τέλεια όμως!

8. Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Όσο μπορώ και μου επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μου. Τα κείμενα μου γράφονται κυρίως μεταμεσονύχτια. Θα ήθελα να είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθώ πιο άνετα.

9. Πως γεννιούνται τα posts σας;

Έτσιιιιιι ξαφνικάαααα, έτσιιιιιιι ξαφνικάαααα, που λέει και ο Αντώνης Ρέμος.

10. Ευχές για τον αναγνώστη...

Να διαβάζετε με την καρδιά και την ψυχή σας...

Αυτό ήτανε λοιπόν. Πάπαλα. Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι που έλεγε και ο Στράτος. Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την Γιώτα για το βραβείο. Και επειδή οι περισσότεροι το έχετε παραλάβει, δεν θα το δώσω με την σειρά μου κάπου συγκεκριμένα. Όσοι θέλουν μπορούν να απαντήσουν. Άλλωστε με τέτοιες απαντήσεις που έδωσα δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να ειπωθεί και να έχει ενδιαφέρον. "Μετά απο μένα το χάοοοοοςςς μετά απο μένα το τίποτααααααα!!!"

Καλό μήνα να έχουμε!