Καλησπέρα, καλησπέρα. Μην ξεγελιέστε. Ο τίτλος δεν είναι μεμψιμοιρικός. Αλλά προληπτικός και προνοητικός. Με λίγα λόγια προσέχουμε για να έχουμε. Αυτό συμβαίνει με μας τα φτωχαδάκια. Γιατί, καμία όρεξη δεν έχω να κλαψουρίζω, αλλά οι πολιτικοί... επαϊοντες, αυτοί οι φωτεινοί παντογνώστες, που ξέρουν τι είναι καλό για εμάς και ορίζουν τις ζωές μας, έχουν και παραέχουν, είτε προσέχουν είτε δε προσέχουν. Και για να μην ξεχαστώ. Επέστρεψα. Ώρα για χώσιμο. Με ότι αυτό συνεπάγεται...
Ο τελευταίος χρόνος μας... καβαλίκεψε, να το πω ιπποδρομιακά, για να μην χρησιμοποιήσω γλώσσα τραχιά και απαγορευμένη στην πρώτη ανάρτηση της χρονιάς. Και τι είναι ο ιππόδρομος; Τζόγος. Έτσι λοιπόν τζογάρουν τις ζωές μας αυτοί που κινούν τα νήματα. Ασφάλεια δεν υπάρχει. Λεφτά υπάρχουν αλλά μόνο για λίγους. Παλιά πεθαίναμε από υπερβολική ταχύτητα και από επιθετική και ανόητη οδήγηση, πεζοί διασχίζοντας τον δρόμο, άντε και σε κανένα αεροπλανικό δυστύχημα.
Τώρα πλέον το μενου ανανεώθηκε και προστέθηκαν τα τρένα, τα σπρωξίματα από πλοίο, οι αδέσποτες σφαίρες, τα ξυλοφορτώματα γυναικών μέχρι τέλους (ξανά και ξανά και ξανά και ξανά), ο... υπερβάλλων ζήλος αστυνομικών που δείχνουν τις σκοπευτικές τους ικανότητες απέναντι σε πολίτες χωρίς πολλά πολλά, η οπαδική βία που όχι μόνο δε λέει να τελειώσει, αλλά συνεχώς αυξάνεται και βέβαια η εγκληματικότητα ανηλίκων. Από την άλλη, μια μερίδα της κοινωνίας αντιδρά απέναντι σε όλα αυτά με βία, καταπατώντας νόμους, χωρίς ηθικούς και κοινωνικούς φραγμούς. Διαφωνώ και σε αυτό. Η λύση ποτε δεν ήταν και ούτε θα είναι η βία.
Ο κόσμος, ολοκληρος ο πλανήτης ασφυκτιά. Συμβαίνουν πράγματα μεσαιωνικά, ζώα βασανίζονται, ζωές χάνονται, άνθρωποι πνίγονται στην θάλασσα και σκοτώνονται για τις θρησκείες, πόλεμοι μεταξύ όμορων χωρών, ακρίβεια, και όλα αυτά στον βωμό της νέας τάξης πραγμάτων. Της αλλαγής. Του εκσυγχρονισμού. Της ηλεκτρονικής ευκολίας και του άκρατου καταναλωτισμού.
Μέχρι πότε όμως; Ξέρετε δεν μου αρέσουν οι ανασκοπήσεις. Κυρίως γιατί, ναι μεν τις κάνουμε, αλλά πρακτικά δεν βοηθούν στο να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο. Και δεν μιλάω για τα απλά και προσωπικά πράγματα, που βέβαια από εκεί θα έρθει και η γενικότερη αλλαγή. Αλλά το αναφέρω για την μεγάλη εικόνα. Έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας και δε νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας. Μας απασχολούν, ορθώς, τα δικά μας προβλήματα, αλλά τα προβλήματα των άλλων ούτε που τα σκεφτόμαστε. Δεν υπολογίζουμε ότι αυτό που επηρρεάζει τους πολλούς, άσχεται αν προσωρινά δεν μας ακουμπάει, αύριο μεθαύριο θα έρθει και στη πόρτα μας. Δεν έχουμε ακόμα καταλάβει, πόσο σημαντικό πράγμα είναι η εναυναίσθηση, η αλληλοβοήθεια, η προσφορά και η κατανόηση. Αυτή η δήθεν οικουμενικότητα και η ντεμεκ παγκοσμιοποίηση, καταστρέφουν τις κοινωνίες και τους δεσμούς που υπάρχουν σε αυτές και τις κάνει να φυλλορροούν αργά αλλά βασανιστικά.
Προτάσσουμε θέματα, που όντως ειναι σημαντικά για την σύγχρονη εποχή (σχέσεις ανθρώπων του ίδιου φύλου, αντίστοιχη τεκνοθεσία, ελευθερία έκφρασης και λόγου, ανεξιθρησκεία κλπ), χωρίς όμως να έχουμε λύσει επί της ουσίας ζητήματα αλληλένδετα και προυπάρχοντα.
Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και των παιδιών, η εγκληματικότητα των νέων, η ψυχολογική και κοινωνική στήριξη των αδυνάμων, το προσφυγικό, που πλέον απασχολεί παγκόσμια την κοινή γνώμη, η ελεύθερη πρόσβαση όλων των ανθρώπων σε νερό, φαγητό, παιδεία και υγεία, η κλιματική αλλαγή, είναι ζητήματα που κάποια από αυτά είναι και τα γενεσιουργά αίτια των παραπάνω καταστάσεων που μας απασχολούν το τελευταίο διάστημα.
Δυστυχώς πορευόμαστε όπου μας πάει η τάση αυτών που πουλάνε στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα. Και αλήθεια, ενώ τα ζητήματα των σχέσεων και της θρησκείας είναι πολύ σοβαρά, παραμένουν άλυτα, γιατί τα φέρνουμε στην επιφάνεια με λάθος τρόπους.
Νομίζω ότι ξεχνάμε τις προτεραιότητες μας. Την ουσία. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ίδια μας την φύση. Την θέλουμε ανθρώπινή ή απανθρώπως καθοδηγούμενη;
Τα ξαναλέμε.
